Fröher wor dat en Saach, wenn mer Poss krähte. Dat kom nit ov vür. Hück krije mer mih Poss, wie mer han welle. Rechnunge, vun denne mer ja nit mih wesse, wat mer do wann jekauf hatte un Reklame, es klor. Ejal ob mer de Poss em Breefkässje krije oder om Computer, et hürt nit op. Ävver ejal. Fröher – dat wollt ich verzälle – kom bei uns in der Stroß der Breefträjer, d`r Büggel vun der Poss. Minge Vatter saht luuter: Do kütt hä, d`r Oberpossrod. dat hät däm Büggel jefalle. 

He un do kräht hä och ens en jode Zijaar vun mingem Vatter, ävver dä Poss Büggel wor och nit allze verläje, wenn et ens e Körnche jov. „Levve und levve losse“ hät minge Vatter luuter jesaat. Un unsere Possbote, dä Matthias Hüskes wonnte jo och met singer Frau jenau jäjenüvver. Unser Famillich wonnte em Hingerhuus. Vürre – dat Vödderhuus jov et nit mih. Aan dä Stell wor e Loch. Bestemp es dat ahle Huus em Kreech zesammejefalle. Mer kunnt nor noch d`r Keller erkenne. Uns Pänz wor et verbodde in denne Trümmere eröm ze spelle. Ävver uns Pänz kunnt mer nix verbeede. En däm Keller jov et nämlich Enmach-Jläser, die woren noch all joot. Met lecker Obs un ich weiß nit wat noch all. Die han mer Pänz stibitz. 

Zwesche däm Vödderhuus un unserem Hingerhuus wor unsere Hoff, do han mer jespillt. In unserer Stroß jov et esu vill Pänz, et woodt uns de Zigg nit lang. Et jov allemol jet ze spelle. Wie mer do der anderen Dag widder ens jet us dem aale Keller holle wollte, hatte mer jet jefunge. Ävver wo dä Keller esu finster wor, kunnte mer do unge nit richtig sinn, wat et wor. Et wor rund, dreckelig un schwer. Mer hatte der halve Dag domet ze dunn, dat Ding us däm Keller ze krije. Einer allein kunnt et nit drage, un op der Leider, die mer Pänz uns jebastelt hatte, kunnt mer ze zweit nit stonn. Mer krähten et hin, ävver et hät lang geduurt, bes mer dat Schätzje en der Sonn bewundere kunnte. Wat wor et? Et soch us, wie ne dreckelije Ball, ävver der Häbäät vun nevvenaan meinten, dat singe Vatter bestemp wöss, wat et wör. Un esu han mer die schwer Kugel der janzen Wäg nohm Nohber jerollt. 

Der Vatter vum Häbäät loote ens koot drop und meinten: „Do, wo dat Loch es vum Vödderhuus, do hatt der alhe Besetzer för singem Huus ene kleine Vürjaade jehat. Der wor ävver nit enjezäunt sondern hat e klein Müürche . Un ob dä Pfeilere vun däm Müürche woren bovven drop Kugele us Zement jewäse. Dat do…“ un hä zeig met däm Finger op unsere Schatz – „dat wor janz secher Ein dovun.“ Jetz wor et klor un also sin mer met unserer Kugel widder Avmarsch zeröck en d`r Hoff. Am andere Morje, mer woore jrat dobei, de Kugel rein ze maache, Böösch und Wasseremmer wore parat, kütt der Possbote in d`r Hoff. Hä süht uns Pänz do spelle, süht unser` Kugel un meint: „Maat ens Platz, jetz künnt ehr jet liere.“ Mer, all ob de Sigg jespronge , un do nimmp dä Possbote och ald metsamp däm schwere Possbüggel vür däm Buch, deck wie hä wor ene Anlauf op unser Kugel zo. Un dann deit hä eine Schoss, dat hät joot ne Elfmeter snn künne. Nor… et wor keine Ball do, bloß dä schwere klumpen Stein, ävver dat hät dä Büggel vun dr Poss ja nit jewoss. Dä hät villleich jeluurt, wie die Kugel kaum eine halve Meter jerollt es. Bes dä bejriffe hät, dat unser Kugel jo keine Ball jewäse es, komen och ald de Ping. 

De Schnüss op, de Zijarr fällt erus, hä sprenk op einem Bein, de Breefe us dem Büggel kumme en Bewäjung. Et wor nix zom hinsetze do. Hä kunnt sich och aan nix fasshalde. Klatsch, do soß er ald op de Fott. De Poss övver d`r Hoff verstreut un mer Pänz wore am laache und laache un kunnte janit obhüre. Et hät en janze Zigg jeduurt, bes unsere Possbote widder em Deens wor. Ich jläuv, dä hät noch e halv Johr jehumpelt. Ävver et Schönste wor, keiner vun uns Pänz hätt Ress kräje. Mer woren et jo nit schuld, dat dä aale Possbüggel nit jesinn hät, dat dat jo keine Ball jewäse wor.

 

 

 

       

 

Yet de Schnüss jeschwaadt Wählen Sie Ihr Format E-Book Taschenbuch gebundene Ausgabe